Karty Postaci


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zabawa z Katem

     Cóż ja najlepszego uczyniłem , dzwoniło mu w głowie. Myśli, skołtunione i rozbiegane, zdawały się szarpać i krzyczeć, a stąd już tylko krok od postradania zmysłów. W końcu nie mogło być! Nie mogło być tak, że stał przed nim demon! Nie mogło być tak, że go przyzwał, nie mogło tak być, że wszedł w posiadanie jego pieczęci! To wszystko sen, obłuda! Może zapadł w śpiączkę? Może był umierający? Może ktoś go znarkotyzował i to, co widział, to nic innego, jak trujące omamy? A może rzeczywiście postradał rozum i to, co przed sobą widział, to nie był żaden demon, a jedynie wytwór jego schorowanej, umęczonej mocnymi lekami wyobraźni?      Jednak, ilekroć Lathaeril uparcie mrugał powiekami, ilekroć próbował się obudzić z czegoś, co mogło być snem, tak mężczyzna wciąż nie znikał. Dojrzały, o pięknym, wspaniale wyrzeźbionym ciele, ciemnych włosach, hipnotyzujących oczach i gładkim głosie, którego słuchanie przyprawiało o stan bliski ekstazie. Starał się nie skupiać na rogach wystających z
Czytaj więcej

Kadzidło z serca i wątroby

     Czuł, że to już niedługo. Że moment, na który tyle czekał, danie, które przygotowywał z najwyższą finezją, niebawem nadejdzie. Brakowało jeszcze tylko ostatniej przyprawy i finezyjnej aranżacji na półmisku. Apetyt Asmodeusza rósł z każdą sekundą i spojrzeniem na coraz bardziej załamaną twarz Sary. Za każdym razem, gdy przywdziewała czarny welon i zalewała się łzami był bliski złamania się i wzięcia jej wcześniej, choć wiedział, że wciąż nie była gotowa. Żal, który od niej bił był tak apetycznie kuszący, doprowadzał go niemal do szału. Na samą myśl, co już wkrótce wpadnie w jego szponiaste dłonie czuł mrowienie w całym ciele, a ślina zbierała mu się w ustach. Wiedział jednak jak istotnym było, aby opanować własne żądze. Została mu już tylko akt, tej diabelskiej sztuki.      Asmodeusz w zwyczaju miał pojawiać się nocą, ale tym razem było inaczej. Stary Raguel nie spał, gdy niebo spowijał mrok. Wyczekał więc momentu, gdy głowę rodu miraże znużą za dnia. Objawił mu się jako mara. Ma
Czytaj więcej

Białe pióra, czarne pióra

     Aszma-dewa przyglądał się niecierpliwie czarnowłosemu chłopakowi. Gdyby tylko nie miał tej pieczęci, wbiłby szpony w jego brzuch i rozerwał na pół. Wyrwałby mu język. Poił jego własną krwią póty, puki by się nią nie zadławił. Wciągnął by do piekła i skazał na wieczne potępienie. Jego duszą na wieki szarpałby przejmujący wiatr, a ciało gniłoby powoli, rozdziobywane przez kruki i wrony. Niestety, mógł jedynie cierpliwie obserwować i czekać, aż ten w końcu popełni błąd. Bo popełni na pewno, jak każdy. Problem tkwił w tym, że nie miał na to czasu, świadom, że każda upływająca minuta stanowi ryzyko w jego polowaniu na słodką Sarę. Przyzywanie niższych rangą demonów było jak zabawa ze świeczką. Zazwyczaj kończyło się poparzeniami. Natomiast wzywanie królów, w dodatku przerywanie im łowów, nie było już nawet igraniem z ogniem. To było jak celowe podpalenie lasu, z którego nie można uciec.      -Kim tak dokładnie jesteś? Co potrafisz?- Zadał wreszcie pytanie, a diabeł nie był do końca
Czytaj więcej